Bij Lazarus weet je nooit zeker waar het begint. Nu dus met De idioot. Een centimeterdikke roman die als onspeelbaar omschreven wordt. Maar niet zo bij Lazarus, want je weet bij hen wel altijd waar het eindigt: met een straffe voorstelling!

Lazarus ziet zijn kans schoon om deze Russische klepper te bewerken tot een verontrustend avondje toneel waarin onze dunne laag beschaving niet bestand zal blijken tegen zo veel dierlijke basisbehoeftes. Met een in het nauw gedreven prins, een ghetto van vastgeroeste burgers, een draaikolk van onderdrukte lust, geldzorgen en een ziekmakend Slavisch opportunisme. Dit alles gekruid met typisch Dostojevskiaanse dilemma’s als vaderlandsliefde versus eigenliefde, familie versus carrière, eeuwige roem versus instant geluk, liefde versus status.

Ze beloven ook de Lazarussische baldadigheid (uiteraard). En nu ze toch op dreef zijn: waarschijnlijk ook een Russisch mannenkoor. Of anders Russische reidansen zoals de ‘charawod,’ de ‘pljaska’ of een simpele ‘slow’ (ne plakker, lijk da ze zeggen). Vermoedelijk ook weer sloten wodka. En Babouschka’s. Ukelele. Brezjnjew. Sergei Bubka.

O ja, die idioot, dat is eigenlijk die prins die na meer dan vier jaar plots weer in het mondaine Moskouse leven opduikt. Als graag geziene gast bij een voorname familie verzeilt hij in meerdere schandalige affaires. ’t Is maar dat u het weet.

tekst Fjodor Michajlovitsj Dostojevski | met Pieter Genard, Ryszard Turbiasz, Charlotte Vandermeersch, Günther Lesage, Koen De Graeve & Dominique Collet | kostuums Karen De Wolf | vormgeving Giovanni Vanhoenacker | licht Bart Luypaert | © Raymond Mallentjer

www.lazarusvzw.be