Un des points forts du Festival qui, chaque année, rend hommage aux virtuoses de tous les temps est une soirée spéciale dédiée à la musicalité de classe mondiale, avec un talent unique : le jeune pianiste russe Nikolai Tokarev ! Une célébration de cinq compositeurs, à savoir Bach, Haendel, Chopin, De Zeegant et Liszt, qui ont apporté à leur œuvre une vision audacieuse et unique : Nikolai Tokarev interprètera les œuvres canoniques choisies. À ne pas manquer…

Liszt pensa un moment finir sa Sonate dans un grand fortissimo virtuose. Mais il choisit de la terminer dans la nuance triple piano après avoir réexposé une dernière fois le matériau utilisé. Cela donne une impression d'unité et d'une œuvre qui se referme sur elle-même, une fois les tensions apaisées. En 1847, il écrivait au Duc Alexandre de Saxe : « Le moment vient pour moi au milieu du chemin de notre vie, de briser ma chrysalide de virtuose et de laisser plein vol à ma pensée. » La dernière page de la Sonate montre bien le chemin parcouru et la pleine maîtrise d'un homme qui a bu toutes les virtuosités de l'amuseur public et touche l'essence même de la musique. Alfred Brendel s'exprime ainsi : « Nous ne pouvons être assez reconnaissants à Liszt d'avoir biffé la fin fortissimo conventionnelle qu'il avait primitivement écrite. Les sept lignes qu'il a mises à la place ajoutent à la sonate un élément qui n'a pas de prix. »

---

Een van de hoogtepunten van het Festival dat jaarlijks eer betoont aan 's werelds grootste virtuozen: een speciale avond waarin de muziek wereldklasse haalt wanneer de jonge Russische pianist Nikolai Tokarev de toetsen aanslaat! Hij speelt vijf componisten Bach, Haendel, Chopin, De Zeegant en Liszt, die elk op hun manier in hun werk een gewaagde en unieke visie hebben ingebed. Nikolai Tokarev zal de gekozen toonaangevende werken uitvoeren. Een absolute must!

Liszt dacht even om zijn Sonate af te sluiten met een groot virtuoos fortissimo. Toch besloot hij de Sonate te ronden met een drieledige pianoschakering nadat hij voor een laatste keer het gebruikte materiaal aan bod had laten komen. Dat geeft een indruk van eenheid en van een werk dat op zichzelf terugplooit na het ontzenuwen van de spanningen. In 1847 schreef hij aan graaf Alexander van Saksen: "Het moment is gekomen voor mij, halfweg ons levenspad, om mijn cocon van virtuoos te verlaten en mijn gedachte de vrije loop te laten. Het laatste blad van de Sonate toont duidelijk het afgelegde parcours en de volle beheersing van een man die zich heeft gelaafd aan alle virtuositeiten van publieksvermaker en de essentie zelf van de muziek raakt. Of, om het te zeggen met de woorden van Alfred Brendel: "We kunnen Liszt niet dankbaar genoeg zijn dat hij het conventionele fortissimo slot dat hij oorspronkelijk had geschreven heeft geschrapt. De zeven lijnen die hij in de plaats daarvan heeft geschreven voegen aan de sonate een element toe dat geen prijs heeft."