Art22 Gallery a régulièrement présenté les oeuvres d'Oleg Dou, photographe russe particulier, depuis ses débuts créatifs. Après huit années de collaboration fructueuse ponctuée d'expositions personnelles, nous sommes très heureux de vous proposer pour la Belgique cette première rétrospective accompagnée de son catalogue. Oleg Dou, artiste à la personnalité insaisissable, aborde le thème du portrait d'un modèle vivant, entièrement retravaillé par la suite à l'aide de l'outil informatique (en 2012, sa maitrise lui confère le titre d'Ambassadeur chez Adobe Photoshop). "Naked Faces" (2005 - 2007) est sa première série : les visages sont purs, hybrides, froids et asexués. Les années suivantes voient cohabiter plusieurs séries : "Freaks" (2006), "Nuns" (2006 - 2007), "Papers & Paints" (2007), et "Sketches" (2007 - 2010). En 2008 naissent deux séries, "Toy Story" et "Tears". Dans la première, l'artiste aborde le thème de l'enfance mêlé à celui des héros de contes de fées classiques ou de fictions contemporaines. Série après série, son évolution stylistique est sensible : il maintient la frontalité initiale du visage et ensuite le dépouille de tous les éléments caractéristiques d'une identité tels les sourcils, les cils, les rides et les irrégularités de la peau, mais s'attache de plus en plus à des émotions typiques de l'être humain : la tristesse ("Tears" 2008), la gêne liée à la déception ("Cubs" 2009) ou bien la fragilité ("Another Face" 2011). Le sujet qui jusqu'alors était un être hybride aseptisé à mi-chemin entre la réalité et l'artificialité exprime un sentiment qui le rapproche désormais de l'identité humaine. Avec cette série, un nouvel intérêt pour la singularité de l'être humain se dessine : intérêt pour le caryotype et intérêt pour une émotivité, deux éléments essentiels humanisant le personnage robotique et froid typique de l'art d'Oleg Dou.

Depuis quelques temps, le photographe imprègne ses visages d'une dimension autobiographique liée le plus souvent à son enfance. Au travers de la série "Cubs", l'artiste nous raconte un souvenir d'enfance teinté de désillusion car pour les fêtes, on l'obligeait à revêtir un costume qu'il n'avait pas choisi ni même désiré. Illustration d'une exploration de son enfance abordée également dans sa série la plus récente "Mushroom Kingdom" (2013 - 2014) où les sujets, parfois inquiétants, sont des personnifications des fantômes bienveillants ou néfastes qui peuplaient ses rêves et cauchemars. Ce dernier thème est également repris dans une série de sculptures en porcelaine et biscuit que l'artiste réalise depuis 2013 en parallèle. Le constat d'une maturité artistique progressive est indéniable lorsque que nous mettons toutes les séries de l'artiste en perspective. En plus de références pertinentes à la peinture ancienne (Sandro Botticelli, Agnolo Bronzino, Jean Fouquet) ou au cinéma japonais (Hiroshi Teshigahara), Oleg Dou est aujourd'hui un incontestable explorateur des marqueurs de la personnalité et du visage réceptacle des émotions. Centrée d'abord sur l'interpellation pratiquée par le regard, son oeuvre attire ou au contraire dérange : elle ne laisse personne indifférent. Cette maturité artistique, après ces huit années de collaboration, le classe parmi les jeunes photographes qui marquent l'histoire artistique de la photographie contemporaine

---

Oleg Dou is een bijzondere Russische fotograaf. Art22 Gallery heeft zijn werk vanaf het begin regelmatig onder de aandacht gebracht. Na acht jaar van vruchtbare samenwerking en meerdere persoonlijke tentoonstellingen, kunnen wij nu tot ons genoegen de eerste retrospectieve en de eerste catalogus van deze fotograaf in België aan u voorstellen. Oleg Dou is een kunstenaar met een ongrijpbare persoonlijkheid. Hij pakt het thema van het portret van een levende persoon op geheel eigen wijze aan door het zeer verregaand digitaal te bewerken (in 2012 riep Adobe Photoshop hem uit tot Ambassadeur vanwege zijn meesterlijke beheersing van deze software). "Naked Faces" (2005 - 2007) is zijn eerste serie: de gezichten zijn zuiver, hybride, koud, aseksueel. In de volgende jaren zien meerdere series het licht: "Freaks" (2006), "Nuns" (2006 - 2007), "Papers & Paints" (2007) en "Sketches" (2007 - 2010). In 2008 komen twee series tot stand, "Toy Story" en "Tears". In de eerste serie behandelt de kunstenaar het thema van de kindertijd, gemengd met klassieke sprookjesfiguren en hedendaagse fictieve helden. Zijn stilistische evolutie komt sterk naar voren wanneer men de series naast elkaar legt: de aanvankelijke frontaliteit van het gezicht wordt behouden, waarna het gelaat van alle elementen wordt ontdaan die het identiteit verlenen, zoals de wenkbrauwen, de wimpers, de rimpels en de onregelmatigheden van de huid, terwijl tegelijk meer nadruk wordt gelegd op de emoties die het menselijk wezen typeren: verdriet ("Tears" 2008), verlegenheid na teleurstelling ("Cubs" 2009) en kwetsbaarheid ("Another Face" 2011). Het subject, dat tot dan toe een steriele hybride was die zich tussen realiteit en kunstmatigheid in bevond, drukt nu een gevoel uit waardoor het de menselijke identiteit opnieuw benadert. Met deze serie tekent zich een nieuwe belangstelling voor de enkelvoudigheid van het menselijk wezen af: interesse voor het karyotype en voor emotie, twee essentiële elementen die het robotische, koude personage dat de kunst van Oleg Dou typeert, menselijke trekken verlenen. De fotograaf voorziet zijn gezichten sinds enige tijd van een diepe autobiografische dimensie die in veel gevallen samenhangt met zijn eigen kindertijd. Via de serie "Cubs" vertelt de kunstenaar ons zijn herinneringen, waarin desillusie een hoofdrol speelt: op feestdagen werd hij gedwongen een kostuum te dragen dat hij zelf niet had gekozen en ook niet wenste te dragen. Die verkenning van zijn kindertijd keert ook terug in de recentere serie "Mushroom Kingdom" (2013 - 2014), waarin de soms verontrustende subjecten verpersoonlijkingen zijn van de wel- of kwaadwillende spoken die de dromen en nachtmerries van zijn jeugd bevolkten. Dit laatste thema is ook te zien in een serie sculpturen van porselein en biscuit waar de kunstenaar sinds 2013 parallel aan werkt. Wanneer we alle series van de kunstenaar in perspectief plaatsen, zien we een geleidelijke artistieke rijping tot stand komen. Naast pertinente referenties naar de oude schilderkunst (Sandro Botticelli, Agnolo Bronzino, Jean Fouquet) en naar de Japanse cinema (Hiroshi Teshigahara) is Oleg Dou vandaag een verkenner van de kenmerken van de persoonlijkheid en het gezicht, dat een beelddrager van emotie is. Zijn werk is allereerst gefocust op de wijze waarop de blik de aangekeken persoon aanspreekt. Het trekt aan of verontrust, maar het laat niemand onberoerd. Deze kunstzinnige wasdom na acht jaar samenwerking plaatst hem binnen de selecte groep van jonge fotografen die nu reeds hun stempel zetten op de geschiedenis van de hedendaagse fotografie.