FR - Le travail de Timur Zakharchev (Union soviétique, 1991) tourne autour du noble mensonge et l’utilise en une appropriation subversive du symbolisme occulte et alchimique, de la numérologie et de l'ésotérisme de la critique institutionnelle, pour évoquer une bataille picturale extatique ainsi qu'un dialogue sur et contre l'épidémie de vanité pathologique collective et de narcissisme. Le format spécifique de la présentation est appliqué pour répondre aux besoins bien définis du regard contemporain, sublimant dans l'œuvre une vérité tacite sur l'art, révélée uniquement à ceux qui sont vraiment prêts à se séparer de leur précieuse ivraie. Sinon, la dimension didactique, instructive et retraumatisante de l'œuvre se cache uniquement derrière l'impression commune d'une présentation cryptique ou esthétique, un reflet du paysage mental de l'artiste, ou bien elle sert de miroir adapté aux fonctions personnelles et interprétatives d’un spectateur. Dans les deux cas, l'œuvre, de manière alchimique, invite chaque partie à actionner le pendule du pandémonium de la post-modernité.
NL - Het werk van Timur Zakharchev (Sovjet-Unie, 1991) draait om en maakt gebruik van de nobele leugen, een subversieve toe-eigening van de occulte en alchemistische symboliek, numerologie en van de esoterie van institutionele kritiek, om een extatische picturale strijd te genereren, evenals een dialoog over en tegen de epidemie van collectieve pathologische ijdelheid en narcisme. Het specifieke formaat van de presentatie is aangewend om tegemoet te komen aan de welomschreven behoeften van de hedendaagse blik, waarbij in het werk een onuitgesproken waarheid over kunst wordt gesublimeerd, die alleen onthuld wordt voor degenen die echt bereid zijn hun kostbare kaf weg te gooien. Anders maakt de didactische, instructieve en hertraumatiserende dimensie van het werk plaats voor alleen de algemene indruk van een cryptische of esthetische presentatie, een weerspiegeling van het mentale landschap van de kunstenaar, ofwel dient ze als een passende spiegel voor de persoonlijke, interpretatieve functies van een toeschouwer. Hoe dan ook nodigt het werk, op alchemistische wijze, elke partij uit om het pandemonium van de postmoderniteit te pendelen.