Tsjechovs Drie Zusters is niet enkel het uitgangspunt voor De beer heeft mij gezien, maar ook voor deze voorstelling van Zuidpool. Dit keer het échte stuk!
Generaal Prozorov wordt met zijn gezin overgeplaatst van Moskou naar een mistroostig provinciestadje, als bevelhebber van het plaatselijke garnizoen. Bij zijn overlijden laat hij zijn zoon en dochters achter in zijn grote landhuis op het platteland. Elk van hen probeert op zijn manier zin te geven aan het uitzichtloze en grijze bestaan op het landgoed. Maar elk van hen weet ook één ding zeker: pas als ze volledig breken met het huidige leven en definitief terugkeren naar Moskou, zal het leven echt beginnen en zullen ze eindelijk geluk kennen. Moskou als fata morgana in een harde en troosteloze werkelijkheid...

Er zijn weinig toneelteksten geschreven die zo universeel betekenisvol zijn, ongeacht het moment in de geschiedenis of het moment in een individueel mensenleven waarop ze worden opgevoerd. Veel meer dan naar de zussen en hun kleurrijke en soms absurd-tragische entourage, kijken wij hier naar onszelf. En Tsjechov kijkt op zijn beurt vanuit het jaar 1900 naar ons en vraagt ons wat het is om mens te zijn, wat de zin van lijden is en waarom dat lijden altijd voorafgegaan moet worden door een onverzadigbaar verlangen naar het onmogelijke. Vragen waar de tijd geen vat op heeft zolang we mens zijn.

tekst : Anton Tsjechov
regie : Jorgen Cassier
spel : Greet Verstraete, Evgenia Brendes, Lukas De Wolf, Koen van Kaam, Jan van Hecke, Kaat Hellings, Jan Hammenecker, Eric Van Herreweghe, Flor Decleir, e.a.
licht : Harry Cole
kostuum : Andrea Kränzlin